De manieren van oprichters zijn nog niet gefinancierd. Deel 2

Het blijkt dat er geen slechterik in het spel is. Investeerders, crediteuren en het ecosysteem van start-upfinanciering in het algemeen zijn allemaal perfect rationeel, zeer efficiënt en handelen in hun eigen belang.

De oprichters zijn de pineut omdat het risiconiveau dat we nemen volgens elke redelijke maatstaf buitensporig hoog is. Simpel gezegd zijn de oprichters van groeibedrijven gek. Geen enkele rationele of verstandige investeerder zou groei-oprichters ook maar enig kapitaal moeten verstrekken, tenzij er sprake is van zeer unieke omstandigheden die werken voor die specifieke investeerder. En zelfs dan zijn er vele malen meer VC firma's en angel investeerders die geld verliezen met investeren dan die het verdienen.

Het goede nieuws is dat we dit verhaal eerder hebben gezien. Het was inderdaad te gek om geld te lenen op basis van jaarrekeningen in plaats van solide activa — tot ongeveer honderd jaar geleden werd dit de standaardpraktijk voor Amerikaanse banken en leidde vervolgens tot een explosieve groei van zakelijke leningen. Tot ongeveer de jaren 1970 was het gek om je kapitaal niet te beleggen in een bepaald aandeel of obligatie via een vertrouwde effectenmakelaar, maar in een gedepersonaliseerd goedkoop indexfonds dat alleen maar alle aandelen op de markt volgde. En tot het einde van de jaren 1980 leek het supergek om vooraf goedgekeurde creditcards naar vreemden te sturen, waarbij granulaire gegevens en experimenten werden gebruikt om multifactor scoringsmodellen te bouwen.

Bij Scramble beginnen we ons eigen experiment. Onze basisideeën zijn eigenlijk relatief triviaal: dat het de oprichters zijn die gekke risico's goed kunnen inschatten en nemen, niet de professionele investeringsmanagers. Dat het kopen van aandelen in een start-up een zeer complexe en risicovolle actie is, terwijl het lenen aan een oprichter als individu een vrij eenvoudige en weinig risicovolle exercitie is. Dat de rol van de overgrote meerderheid van investeerders niet is om te gokken op zoek naar de volgende Uber of Google onder de tienduizenden start-ups, maar om hun fondsen te verdelen over een brede portefeuille van bedrijven over een voldoende lange periode.

We’re super vroeg in de reis. Waar zullen onze ideeën en observaties ons brengen? Hoe zal het algemene ecosysteem van start-upfinanciering evolueren?

Terug in Ho Chi Minh City is de gladde seizoensgebondenheid niet het enige vreemde. Telkens als je besluit een weg over te steken of op een Grab-fiets te rijden, ben je niet zeker van de uitkomst. Niemand volgt echt de verkeersborden of stoplichten, en duizenden mensen die met hun fiets in alle mogelijke richtingen rijden, nemen gewoon de gok dat het allemaal wel goed komt. Dat zullen wij ook doen.